Zavjesu napuše zrak,
Odlazi od prozora,
A on nema ruke da je uhvati.
Pa onda samo čeka,
Čeka da se vrati,
Da ga ona nježno okrzne.
Letimično, više puta.
Njemu suze idu
Jedino kada kiša vanka pada.
Tek tada se slijeva po površini,
Ali samo izvana.
I kad je otvoren, I kad je zatvoren,
Ili od ljudkse ruke ili od snažnog vjetra,
On se nada sudaru sa njom,
Da ga pokrije svojim veom.
Kad je I okrenuta leđima,
Uvijek jedan korak ispred,
On iza nje čeka, nepomično, drveno,
U zavisti njene poletnosti.
Ali oboje stoje u mjestu,
Zakačeni, ugurani,
Gdje su robovi zidovima,
Koji uvijek čuvaju te strasti,
Koje svaki dan ispunjavaju na istom mjestu.
Ali oboje stoje u strahu,
Da bi se raskidala,
Da bi se slomio,
Da bi se zamijenili.
Tko su oni onda?
